ISSN 2084–1418
Wersją pierwotną czasopisma jest wersja papierowa

2021, Nr (14), Etnoarcheologia


Andrzej Z. Bokiniec
Ukryty czynnik. Esej etno-archeologiczny

Słowa kluczowe: neolit, epoka brązu, kultury polimorficzne, mechanizmy homeostazy, mechanizmy mimetyczne, kultury meitotyczne, kultury korionotyczne

Abstrakt:
Przedruk tekstu Andrzeja Z. Bokińca z 1998 roku. Pierwodruk: A. Z. Bokiniec, Ukryty czynnik. Esej etno-archeologiczny, w: Szkice prahistoryczne. Źródła – metody – interpretacje, red. S. Kukawka, Toruń 1998, 65-85. Na przełomie neolitu i epoki brązu w Europie Środkowej pojawiły się liczne małe grupy reprezentujące specjalny rodzaj kultury. Oprócz cech wysoko rozwiniętej kultury epoki brązu (kultura unietycka), prezentowały one archaiczne elementy typowe dla społeczeństw schyłku neolitu (kultura pucharów lejkowatych, kultura grobów jednostkowych). Te grupy postrzegane są jako pośredniczące w organizacji wymiany na odległość - głównie przedmiotów metalowych. Syntetyczny charakter tych kultury, a także widoczna łatwość w zmianie tradycji stylistycznej w ceramice, sprawiają problemy w ich definiowaniu i nazewnictwie. Jedna z tych grup (kultura iwieńska) odegrała prawdopodobnie kluczową rolę w procesie neolityzacji społeczeństw leśnych z wschodniej części dorzecza Wisły i Dniepru (kultura trzciniecka). W artykule przedstawiono tezę przyjmującą, że wspomniane grupy reprezentowały polimorficzny rodzaj kultury. Do jej uzasadnienia wykorzystano dane etnohistoryczne. W każdej kulturze występują, oprócz mechanizmów homeostatycznych, tendencje mimetyczne (za teorią René Girarda). Tendencja do zachowania status quo współistniała z pragnieniem posiadania przedmiotów należących do innych - obcych. Kultury polimorficzne charakteryzowała przewaga mechanizmów i motywacji mimetycznych nad homeostatycznymi. Było to zauważalne w szczególnym stosunku do przestrzeni, która była postrzegana jako obiekt rozpoznania i otwarcie na kontakt kulturowy. Ze względu na formy, jakie przyjmowały mechanizmy mimetyczne w kulturach polimorficznych, podzielono je na typy: kultury meitotyczne i korionotyczne. Instytucja wymiany na odległość odegrała szczególną rolę w tych pierwszych kulturach. W roli modelowej przedstawiono kultury Huronów i Ottawa z Ontario. Łańcuch podobieństw w sytuacji kulturowej tych ludów z społeczeństwami neolitycznymi i z początków epoki brązu w basenie Bałtyku może być inspirujący dla prahistoryków w tworzeniu modeli innych zjawisk (osadnictwo, gospodarka). Zasady kultury meitotycznej były w pełni widoczne w (sub)kulturze Pochteca w Meksyku. W kulturach korionotycznych znacznie silniejszy był aspekt wojskowy. Istotną rolę w manifestacji tożsamości odgrywały tu formy związane z prawem, władzą i organizacją wojskową społeczeństwa. Kontakt był realizowany w sytuacji dominacji i w ramach quasi-państwowych organizmów politycznych. Jako kultury wzorcowe przedstawiono tu formacje kulturowe, które kształtowały się pod wpływem władzy Gotów, Nguni czy Awarów. Normatywny system aksjologiczny wyrażał sublimowaną ideologię tego typu kultur. Autor przekonuje, że choć kultury polimorficzne nie tworzą dla archeologów wygody interpretacyjnej, nie można ich ignorować, ponieważ są ukrytym czynnikiem zmian kulturowych.

Informacje o autorze:
ANDRZEJ Z. BOKINIEC (1961-2021) – archeolog, etnoarcheolog, był adiunktem w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.

Prace cytowane Rozwiń
Powrót