ISSN 2084–1418
Wersją pierwotną czasopisma jest wersja papierowa
2012, Nr 2 (3), Lektury (z) przeszłości
Przemysław Pazik
Opowieść o samobójstwie pewnego rycerza z 26 rozdziału III księgi Kroniki polskiej Mistrza Wincentego
Pobierz wersję elektroniczną
Słowa kluczowe: samobójstwo, zdrada, władza królewska, rycerstwo, Judasz.
Abstrakt: Artykuł analizuje dwudziesty szósty rozdział z trzeciej księgi Mistrza Wincentego pt. Kronika polska, który opowiada historię wyprawy wojennej Bolesława Krzywoustego na Węgry w 1132 roku. Punktem kulminacyjnym relacji Mistrza Wincentego jest scena, w której książę Bolesław jest najpierw zdradzony przez swoich rycerzy, a następnie ocalony przez prostego wieśniaka. Scena jest uzupełniona opisem honorów, jakie otrzymał wieśniak (został podniesiony do rangi rycerza) oraz okrutnej śmierci zdrajcy, który został zmuszony do popełnienia samobójstwa w swojej prywatnej kaplicy. Ta narracja przykuwa uwagę, przede wszystkim dlatego, że nie było typowym dla kronikarza – jak zauważył Alexander Murray – pisanie o samobójstwach. Ponadto interesuje ona ze względu na fakt, iż samobójczy czyn był sprowokowany symboliczną sugestią – książę Bolesław wręczył zdrajcy potrójny dar: kądziel, wrzeciono z przędzą oraz zajęczą skórę. Inspirując się modelem strukturalnej analizy opowiadania Rolanda Barthes’a, artykuł ma na celu rozpoznanie, dlaczego autor kroniki zdecydował się włączyć tę scenę oraz zrekonstruować możliwe uzasadnienie dla pojawienia się w średniowiecznym tekście szokującej figury samobójcy. Odwołując się do dwóch innych relacji, tj. sto pięćdziesiątego piątego rozdziału Kroniki Wielkopolskiej oraz trzynastego rozdziału pierwszej księgi kroniki Kosmasa, powiązanie pomiędzy zdradą, władzą królewską, samobójstwem oraz ewangeliczną i apokryficzną figurą Judasza daje się ze sobą )logicznie i symbolicznie) powiązać, co w konsekwencji uzasadnia pojawienie się sceny samobójstwa. Wywód nad sceną samobójstwa obecną w Kronice polskiej Mistrza Wincentego jest dobrym przykładem, jak biblijne obrazy przenikają średniowieczne kroniki wraz z semantycznym szkieletem pozwalającym zrozumieć proces historyczny.
Informacje o autorze:
PAZIK PRZEMYSŁAW – student kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych Uniwersytetu Warszawskiego.
Prace cytowane Rozwiń
Mistrz Wincenty. 2008. Kronika polska. Wrocław.
Maleczyński K. 2010. Bolesław III Krzywousty. Kraków.
Balzer O. 1935. Studium o Kadłubku. t. 2. Lwów.
Żmudzki P. 2009. Władca i wojownicy. Narracje o wodzach. drużynie i wojnach w najdawniejszej historiografii Polski i Rusi. Wrocław.
Banaszkiewicz J. 1986. Podanie o Piaście i Popielu. Warszawa.
Banaszkiewicz J. 2002. Polskie dzieje bajeczne Mistrza Wincentego Kadłubka. Wrocław.
Le Goff J. 2000. Człowiek czy ludzie?. W Człowiek średniowiecza. red. J. Le Goff. Warszawa: 7–11.
Murray A. 2000. Suicide in the Middle Ages. Oxford.
Barthes R. 2004. Wstęp do analizy strukturalnej opowiadań. W Narratologia. red. M. Głowiński. Gdańsk: 13–54.
Barthes R. 1984. „Dyskurs historii”. Pamiętnik Literacki 75 (3): 225–236.
White H. 2010. Tekst historiograficzny jako artefakt literacki. W H. White. Poetyka pisarstwa historycznego. red. E. Domańska. M. Wilczyński. Kraków: 78–105.
Heinrich H. 2004. Struktury narracyjne mitu. W Narratologia. red. M. Głowiński. Gdańsk.
Gadamer H.-G. 2003. Tekst i interpretacja. W H.-G. Gadamer. Język i rozumienie. Warszawa: 99–141.
Mauss M. 2001. Szkic o darze. W M. Mauss. Antropologia i socjologia. Warszawa: 165–311.
Dobosz J. 2002. Monarchia i możni wobec Kościoła w Polsce do początku XIII wieku.
Poznań: 288–291.
Dobosz J. 1995. Działalność fundacyjna Kazimierza Sprawiedliwego. Poznań: 127–157.
Deptuła C., Witkowska A. 1972. Wzorce ideowe zachowań ludzkich w XII i XIII wieku. W Polska dzielnicowa i zjednoczona. red. A. Gieysztor. Warszawa.
Oexle O.G. 2000. Społeczeństwo średniowiecza. Mentalność – grupy społeczne – formy życia. red. R. Czaja. Z. H. Nowak. Toruń: 13–75.
Jadacki J.J. 2002. Spór o granice języka. Warszawa: 117–122.
Kusiak F. 2002. Rycerze średniowiecznej Europy łacińskiej. Warszawa.
Alghieri D. 2003. Boska komedia. Kęty.
Ormond M. 2004. „The Knights of Wenus”. Medium Aevum 73 (2): 290–305.
Bumke J. 1991. Courtly Culture. przeł. T. Dunlop. Berkeley–Los Angeles–Londyn.
Schmitt J.C. 1993. Samobójstwo w średniowieczu. W Antropologia śmierci. Myśl francuska. Warszawa.
Snyder S. 1965. “The Left Hand of God: Despair in Medieval and Renaissance Tradition”. Studies in the Renaissance 23.
Guiance A. 1998. Los discursos sobre la muerte en la Castilla medieval (siglos VII–XV). Valladolid.
Cetwiński M. 2000. Samobójstwo Teodoryka Prusa (z Kroniki Wielkopolskiej). W Nihil superfluum esse. Studia z dziejów średniowiecza ofiarowane profesor Jadwidze Krzyżaniakowej. red. J. Dobosz. J. Strzelczyk. Poznań: 237–245.
Śliwiński B. 1989. Pogranicze kujawsko-pomorskie w XII–XIII wieku. Warszawa.
Campos García Rojas A. 2003. El suicidio en los libros de caballerías castellanos. W Propuestas teórico-metodológicas para el estudio de la literatura medieval. red. L. von der Walde Moheno. Publicaciones de Medievalia 27. Mexico.
Montgomery T. 1962. “The Cid and the Count of Barcelona”. Hispanic Review 30 (1).
Baum P.F. 1916. “The Mediæval Legend of Judas Iscariot”. Proceedings of the Modern Language Association 31 (3): 481–632.
Pomian K. 2008. Historia jako przedmiot wiary. Warszawa.